17

Gdy wróciłam do domu nikogo jeszcze nie było. Położyłam się na łóżku i zaczęłam rozmyślać o Marcelu.

Był strasznie miłym i sympatycznym chłopakiem, zupełnym przeciwieństwem Maćka. Świetnie mi się z nim rozmawiało. Interesował się siatkówką i wiedział wszystko o klubach i zawodnikach. Podałam mu numer telefonu i miałam nadzieję, że zadzwoni.

Wtedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Myśląc, że to Monia poszłam szybko otworzyć, ale okazało się, że to Karol.

-Co ty tu robisz?- spytałam.

-Ja też się cieszę, że cię widzę.

-Zaraz Monia przyjdzie.

-No to dobrze- uśmiechnął się- Posiedzimy sobie we trójkę.

-No to będą jaja.

Usiedliśmy razem u mnie w pokoju. Siedzieliśmy tak i rozmawialiśmy póki znów nie zadzwonił dzwonek. Karol zerwał się, żeby otworzyć, a ja pobiegłam za nim. Jego widok mocno zdziwił Monię.

-Co ten kretyn tutaj robi?- spytała.

-No dzięki.

-Sam się wprosił- powiedziałam.

-Trudno. Suń się karzełku, bo chcę wejść- starała się wyminąć Karola.

-Jestem tylko 2cm niższy od Igły!

-Ta, ale 22cm niższy od Pita.

-Grrr.

Poszliśmy do mnie. Usiadłam między tą dwójką, bo jakby siedzieli obok siebie to to mogłaby być mieszanka wybuchowa.

-To opowiadaj. Jak tam było u Michała?- spytałam.

-U Michała?- ożywił się Karol- No ja też jestem ciekaw- zaczął się wpatrywać w Monię.

-Ty lepiej zamiast wtrącać się w nie swoje sprawy to weź znajdź szafę do Narnii. Krasnale szukają wodza.

-Ty, ty, ty...- zrobił gest jakby kogoś dusił.

-Nie napinaj się tak, bo ci żyłka pęknie.

-Czy ja wyglądam na idiotę?- spytał.

-Zdecydowanie tak- Monia się zaśmiała.

-Tak mnie obrażasz, a ja skierowanie do szpitala dostałem. Jak mi się coś stanie to będzie ci głupio, że tak mi dogryzałaś- Karol wystawił Monice język.

-Ooo. W końcu miejsce w psychiatryku dla ciebie znaleźli?- spytała, a ja parsknęłam śmiechem.

-No dzięki- Karol spojrzał na mnie.

-No co? To było śmieszne.

-Natuś dostałaś zaproszenie na 18-nastkę Elizy?- spytała mnie przyjaciółka.

-Tak. Mam pomysł jaki prezent jej kupimy- ożywiłam się.

-Jaki?- zaciekawiła się.

-Test ciążowy oprawimy w ramkę i podpiszemy: „W razie potrzeby zbić szybkę”. No i standardowo flaszka.

-Dobre- zaśmiała się.

-Boże. Jakby mi ktoś dał coś takiego … - Karol pokręcił głową.

-O właśnie. Ty masz 18-nastkę niedługo. Już wiem co ci kupię- Monia się wyprostowała.

-Nawet o tym nie myśl- chłopak się przestraszył.

-Za późno.

-Jeśli to zrobisz to nigdy więcej się do ciebie nie odezwę- zagroził.

-A dasz mi to na piśmie?- uśmiechnęła się.

W tym momencie już nie wytrzymałam i wybuchnęłam śmiechem. Uwielbiałam jak oni się ze sobą droczyli.

-Karol, a wiesz od ilu lat kiedyś uznawano, że chłopak stawał się mężczyzną?- spytała Monia.

-Od 12- myślał, że zaszpanował.

-No, a ty nawet teraz się do tej grupy nie zaliczasz.

-Ja pierdole- strzeliłam face-palma- Ale wy się kochacie.

-Jak wilk z baranem. Ja wilk, on baran- uśmiechnęła się przyjaciółka.

-No dawaj, dowalaj mi dalej- Karol rozłożył ręce.

-Chętnie karzełku, ale chcę pogadać z Natalią, więc miałam ci coś do powiedzenia- udała, że myśli- A, spierdalaj.

Zaśmiałam się. Karol popatrzył na mnie wrogo, wstał i wyszedł. Gdy usłyszałyśmy, że się za nim drzwi zamknęły wybuchnęłyśmy śmiechem.

-Nie miałaś dziś litości- zauważyłam.

-A jakoś tak wyszło.

-Coś się stało u Michała, że taka cięta na Karola byłaś?- spytałam.

-W sumie to nic. Spędziliśmy miły weekend i tyle. Pochodziliśmy po Krakowie, poszliśmy do kina. Fajnie było.

-To czemu aż tak mu dowalałaś?

-Bo wróciłam. I nie wiem kiedy znów zobaczę Michała.

-Aaa- wtedy zrozumiałam.

-Musiałam się na kimś wyżyć, a że się napatoczył.

-Czyli jeszcze to jego wina?- uśmiechnęłam się.

-A czyja? Mógł od razu dać nam spokojnie porozmawiać.

Wtedy zadzwoniła mi komórka. Nie znałam tego numeru, ale postanowiłam odebrać. Miałam cichą nadzieję, że to Marcel.

-Halo?

-Cześć. Pamiętasz mnie?- usłyszałam głos chłopaka i na mojej twarzy momentalnie zagościł uśmiech.

-No pewnie.

-A wybrałabyś się ze mną jutro do kina?- zaproponował.

-Czemu nie. Tylko o której i gdzie?

Umówiliśmy się na 18 do Galerii Rzeszów, do Heliosa. Monia z uśmiechem przysłuchiwała się mojej rozmowie.

-Kto to był?- spytała gdy się rozłączyłam.

-Marcel. Poznałam go dzisiaj.

-I nic nie mówisz? Opowiadaj!

Oczami zdenerwowanego atakującego:

Siedziałem w domu i zastanawiałem się co się dzieje w Rzeszowie. Mój plan z Marcelem miał jeden minus. Nie mogłem być na miejscu i wszystkiego nadzorować. To mnie dobijało, ale ufałem kumplowi. Wtedy zadzwonił mi telefon.

-Halo?

-Cześć. Umówiłem się z nią na jutro do kina- zakomunikował.

-To dobrze. Daj mi znać potem jak poszło. Tylko pamiętaj. Łapy przy sobie.

-Pamiętam, pamiętam. Zanim wyjechałem chyba ze sto razy mi to powtórzyłeś. Nie martw się ja zrobię swoje, a potem ty wkroczysz do akcji. Będzie twoja.

-Mam nadzieję- westchnąłem.

-Chłopie na pewno. Nie martw się.

-Dobra informuj mnie o wszystkim.

-Jasne. Cześć.

-Cześć.

Karolku chciałeś rozdział to masz. Jest napisany specjalnie dla ciebie. Mam nadzieję, że ci się podoba.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ